First, I would like to thank photologio.gr for the honor that makes me a great host. It is a portal dedicated solely to the content and substance of the image. That’s why I love it so much and read it fanatically.
I would also like to thank you Nick, for this interview. The feelings are mutual, and I think your photographic work is proportional to your character. That is amazing!

Now on how I got started. I’ve always liked photography. I had a machine that clicked only on family meetings, birthdays, etc. All settings were automatic, and I wondered what this A and S are next to AUTO. For frame, form, and content, no reason. This change was the photography team of the Municipality of Alimos with a wholly dedicated photography teacher, Yiannis Giannakopoulos. It is a man with a lot of knowledge and vast experience in teaching photography, but mostly with excellent morals and great social work—a man to genuinely imitate for all of us. I was lucky enough to meet his photography team in 2015, and I followed it for three years. During these years, many photography lessons, photo walks, and successful photo exhibitions took place.

What initially bothered me was to get my images technically correct, following some very basic photography rules. That is, to learn the camera, my camera, and later if I can transform it as the kaleidoscope of my heart and mind, to become my breath, that is, I! This sense of image that had just begun to be born within me made me want to deepen and embrace as much as I could in it. I’m not talking about punctuation, but about the emotion and emotion that a picture gives you by looking at it with the soul’s eyes.

When did the street come into your photos? What did you find in the one who unlocked the look and gave you direction?

In 2017 I accidentally saw on Fb that Vasilis Nikas was organizing a free three-day photography core course. He presented the project that was then completed by “The Children of Ritsona” an outstanding work focusing on purity and improvised children’s play in the scenes of Ritsona, children of a “lower God”. It shows clearly the eternal love for all children, which derives from his great love for his children, which I know well that he loves them!

So this job deeply moved me and was why I followed his photography team to this day, but the most important thing was to love art photography to the fullest, to change my photographic look and my whole life!

His in-depth study by classical street photographers like Henri Cartier-Bresson, Robert Frank, Robert Capa, Nikos Oikonomopoulos, Josef Koudelka, etc., made me love the street and want to take beautiful pictures. His constant constructive criticism of my images each week and the creative fermentation present by all his students helped me discover and re-negotiate what a view, form, and content of an image mean and how it can have a stroke of artistry. As Vassilis Nikas said, “with the elements of the real, we must create another world that does not exist”. Although I didn’t understand what he meant and how I was going to do it for good, he unlocked me along the way and set the direction I wanted to take. And that is what I will owe him forever! Thank you very much, Vasilis Nika, for your unique teaching, simplicity of character, and generosity in general.

Essentially it is about transforming the reality that exists in all great works of art. It is the belief, or the illusion, that you have defeated death. In photography, the medium’s ease is also an incredible difficulty because the camera’s nature is to represent reality faithfully. The joy of the process of going out on the road and making some frames beyond the result is fundamental and often redemptive.

Also, I would like to mention Michalis Pappas, a unique photographer who has done a great job in Greek customs and customs, as well as Vassilis Gerontakos, who I think you all know and do not need any particular recommendations, a guru of photography history and many other arts, an excellent photographer also, where they, in turn, put a stone in my photographic look through teaching in groups where I participated.

Observing your work does not make it difficult to distinguish between sharp contrasts and generally large contrasts, both technically and conceptually. It is something you have gained with your style. Is it something you have in your mind, or is it merely a realistic metaphor for the world we live in, a world of intense contrasts.

Maybe they are all together. Indeed, the intense contrast in street photography is one of the image elements that help me express and gain a particular style and identity, but that doesn’t mean anything will change in the future. I wouldn’t say I like the confidence of the maniac and the repetition. Another psychological reason for this intense ink is that it offers me a kind of eternal balance with wedding photography. My images are just the opposite, very bright and dreamy in the main.

Another great piece is wedding photography. How did you end up getting involved in wedding photography?

It all started with street photos, which when a girlfriend saw them, asked me if I could get her wedding because, as she told me, she liked my “view”—something I gladly accepted. Also, my wife, practicing applied arts, urged me to move on and more married colleagues.

Looking at some first pictures, they told me, “you got it!” A great new challenge and a very creative side of photography were starting. So I managed and found myself with other wedding photographers as an assistant and a little later as a ‘second’ to learn the process, read a lot, watched videos about it, and attended special seminars from world-class wedding photographers.

What do you like about wedding photography? What do you find exciting, and what are the unique features that suit you?

What I like about photography, in general, is emotion. These are, for example, all these unique moments of love, tenderness, joy, and emotion from a couple preparing for their shared dream-filled path. On the day of the wedding, these feelings peak. Their energy permeates and transforms me into images.

I have sometimes caught myself even in street photography, where when I feel that I have made an incredibly moving click, I immediately stop and burst into tears of joy as a young child. If I could describe this feeling accurately, I would say that it is the purity we all had as young children, but it may have faded somewhere over the years.

Something similar happens at the wedding, where there are many highlights. How the couple’s eyes shine on ” Together Forever ”, the expression on the groom’s face watching his girl project to the steps of the church as a bride, or earlier in their preparations, the father’s tears ” departing ” ‘his only daughter or her mother who sees her’ ‘little’ ‘dressed groom ready to fly away from her lap.
But there are some other special moments. I will not forget in a groom’s preparation, the groom’s grandmother, with the sera lying down to be able to shake his hand as well as the whole family next to her smiling hugging together.

On another occasion, the groom had informed me that his father counted down a few days before the end.
A 103-year-old grandmother with her walking stick welcomed her trilingual in the church’s courtyard, with everyone applauding and bursting into tears of joy.

So what I find interesting in wedding photography is the man himself in his most sensitive and charged moments. I don’t know if she’s kicking me. Life is a surprise.Sometimes he gets the smile of a little girl who steals a veil from the bride for a while and runs, and sometimes she’s the same one who can’t smile at us, but we only see a spark of life in her eyes.

In wedding photography, you approach your subject very creatively without hesitating to darken it when needed. Tell us a little bit about how you come this kind of photography. Can anyone define your style here, and if so, can you determine your own?

I wonder why wedding photography should have a taboo, and should it? To Getting into a box? Why have a specific texture? For me, wedding photography is a free spirit, an airy one, wherever you go, fueling your subject, your soul, and your look.

So I do not hesitate to darken or illuminate her moments so she can be free to breathe. In this way, it will be able to turn out what I feel about what I see and to have an artistic interest at the same time.

What are the requirements and difficulties of wedding photography?

You have to be focused on what you do to have all the highlights of the day. You have no margin for error, and you can never repeat the same thing until we do. Besides, you fight constant battle overtime to do whatever it takes to prepare the groom and the bride, leave quickly for the church, and shortly afterward be at the reception until early the next morning.

The above requires total self-centeredness while being part of the day’s mood, having a creative photographic profile, and some directorial. However, I avoid it, and it means excellent fitness. To have the necessary equipment and excellent knowledge of it, as well as the light, I consider it a given.

It also includes many photography formats that you need to know well, such as Landscape, Portrait, Photojournalism & Macro.

Where do you get your inspiration? Is there a wedding photographer you admire and study his work? Through this study, do you understand that there are specific ways of photographing? If so, how much have they influenced you?

Primary inspiration is for me the love and support of my family. I do not know if all this would have happened or would have made sense without the love of my wife Basil and of course my two adorable daughters Katerina & Evangelia.

I also draw inspiration from the study of the work of major photographers, books and albums, cinema, photography, painting and sculpture exhibitions, music and more than anything else around us.

From foreign wedding photographers I particularly admire Jose Villa, while from Greeks Thanos Asfis and Vasilis Kouroupis. I consider them to be top of their kind, world class, having covered weddings almost all over the planet at an extremely high level. In my wildest dreams I would sometimes like to snap photos of them, even from afar or even by mistake! They are really intellectuals! The thing is, there is a lot of work behind it. Nothing is a coincidence. Talent alone is not enough.

There is a way to go and I am influenced by the way I think about and photograph a wedding. The most important thing I think is to have as many physical poses as possible to get natural expressions. Putting a simple everyday couple posing as professional models I find it foreign and inconvenient and it does not have the expected results. At least aesthetically in my eyes. Also my pictures are mainly trying to be minimal, bright, timeless and dreamy. Natural light also plays a role in this, which is difficult to replace. Many couples encourage them to close or change their wedding hours so that we have plenty of natural light. I also avoid editing heavily in editing and try to look as natural as possible and very close to what the camera originally pulled.

Does engaging in creative street photography hinder your career as a wedding photographer or inspire you with extra stimuli?

I would say the opposite. It complements and gives it uniqueness and a unique character. My style and look at marriage blend, I think from the classic street photographers’ creativity. The razor-sharp frame that just knives where it needs to be, removes it unnecessary and leaves it with a sense of existence, always containing this something that will give the element of transformation and free us from the mere description. Exciting street photography is not still ‘nice’ to the show, but it is a nice feeling, query, or surprise.

On the other hand, wedding photography is more glam & beautiful than its nature. She wants to look beautiful, dreamy, and timeless. In my case, I want to get away from the usual wedding pictures, where the only purpose is to have the groom and the bride in the frame, indifferent to the rest.

In my wedding photography, a couple feels sure that they will get artistic images and some bright dreams, without missing any of the reportage/documentaries where they will give the whole story of their wedding day with always the right frame and the appropriate creative mood needed.

street photography Athens Greece φωτογραφια δρομου αθηνα INTERVIEW | FOTOGRAFOS GAMOU ATHENS | ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ ΓΑΜΟΥ ΑΘΗΝΑ — INTERVIEW | FOTOGRAFOS GAMOU ATHENS | ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ ΓΑΜΟΥ ΑΘΗΝΑ

Ιγνάτιος Κουρουβασίλης: “Στη μεταμόρφωση της πραγματικότητας ενυπάρχει η πεποίθηση ή αλλιώς η ψευδαίσθηση, ότι νίκησες τον θάνατο”

Ιγνάτιε, να πω εξ αρχής ότι έχω την τύχη να σε γνωρίζω εκτός από φωτογράφο και σαν άνθρωπο. Θα ήθελα να μάθω ποια ήταν τα πρώτα σου φωτογραφικά βήματα και τι ήταν αυτό που τραβούσε την προσοχή σου κατά την λήψη; Τι ήταν αυτό ή αυτά που σε ώθησαν να εμβαθύνεις σ αυτή την ενασχόληση σου;

Αρχικά να ευχαριστήσω θερμά το photologio.gr για την τιμή που μου κάνει να με φιλοξενεί. Πρόκειται για ένα portal αφιερωμένο αποκλειστικά στο περιεχόμενο και την ουσία της εικόνας. Για αυτόν τον λόγο το αγαπώ ιδιαίτερα και το διαβάζω φανατικά.

Επίσης θα ήθελα να σε ευχαριστήσω και εσένα Νίκο μου για την συνέντευξη αυτή. Τα αισθήματα είναι αμοιβαία και θεωρώ ότι το φωτογραφικό σου έργο είναι ανάλογο του χαρακτήρα σου, δηλαδή εκπληκτικό!

Τώρα όσον αφορά το πώς ξεκίνησα. Πάντα μου άρεσε η φωτογραφία. Είχα μια μηχανή που έκανε κλικ μόνο σε οικογενειακές συναντήσεις, γενέθλια κλπ. Όλες οι ρυθμίσεις ήταν στο αυτόματο, και πάντα αναρωτιόμουν τί είναι αυτό το Α και S δίπλα στο AUTO. Για κάδρο, φόρμα και περιεχόμενο ούτε λόγος. Αφορμή για να αλλάξουν αυτά, στάθηκε η φωτογραφική ομάδα του Δήμου Αλίμου με δάσκαλο φωτογραφίας τον δοσμένο ολοκληρωτικά σε αυτήν, Γιάννη Γιαννακόπουλο. Έναν άνθρωπο με πολλές γνώσεις και τεράστια εμπειρία στην διδασκαλία της φωτογραφίας, αλλά κυρίως με εξαιρετικό ήθος και μεγάλο κοινωνικό έργο. Ένα παράδειγμα προς μίμηση πραγματικά για όλους μας. Την φωτογραφική του ομάδα, είχα την τύχη να συναντήσω το 2015 και την ακολούθησα τρία χρόνια. Κατά την διάρκεια αυτών των ετών πραγματοποιήθηκαν πολλά μαθήματα φωτογραφίας, φωτογραφικές βόλτες και επιτυχημένες φωτογραφικές εκθέσεις.

Αυτό που με απασχολούσε αρχικά ήταν να βγαίνουν τεχνικά σωστές οι εικόνες μου, ακολουθώντας κάποιους πολύ βασικούς φωτογραφικούς κανόνες. Να μάθω δηλαδή την μηχανή, το φωτογραφικό μου όχημα και αργότερα αν μπορέσω να την μεταμορφώσω ως το καλειδοσκόπιο της καρδιάς και του νου μου, να γίνει η αναπνοή μου, δηλ. εγώ! Αυτή η αίσθηση της εικόνας που μόλις είχε αρχίσει να γεννιέται μέσα μου, με έκαναν να θέλω να εμβαθύνω και να μυηθώ όσο μπορώ σε αυτήν. Και δεν μιλώ για εικονολατρία, αλλά για το συναίσθημα και την συγκίνηση που σου προκαλεί μια εικόνα βλέποντας την με τα μάτια της ψυχής.

Πότε μπήκε ο δρόμος στις φωτογραφίες σου; Τι βρήκες σ’ αυτόν που ξεκλείδωσε την ματιά και σου έδωσε κατεύθυνση;

Το 2017 είδα τυχαία στο fb ότι διοργανώνεται ένα δωρεάν τριήμερο βασικό μαθημάτων φωτογραφίας από τον Βασίλη Νίκα όπου παρουσίασε το Project που ολοκλήρωνε τότε «Τα παιδιά της Ριτσώνας». Ένα εκπληκτικό έργο με έμφαση στην αγνότητα και το αυτοσχέδιο παιχνίδι των παιδιών στις σκηνές της Ριτσώνας, παιδιών ενός “’κατώτερου Θεού”. Σε αυτό φαίνεται ξεκάθαρα, η αστείρευτη αγάπη προς όλα τα παιδιά ανεξαιρέτως, η οποία προέρχεται από την μεγάλη του αγάπη προς τα δικά του παιδιά, που γνωρίζω καλά ότι τα λατρεύει!

Η δουλειά αυτή λοιπόν, με συγκίνησε βαθιά και ήταν η αιτία που ακολούθησα την φωτογραφική του ομάδα ως και σήμερα, αλλά το σημαντικότερο ήταν να αγαπήσω την καλλιτεχνική φωτογραφία σε μέγιστο βαθμό, να αλλάξει την φωτογραφική μου ματιά και όλη μου η ζωή!

Η βαθιά μελέτη στα μαθήματα του από κλασικούς φωτογράφους “δρόμου”’’ όπως ο Henri Cartier-Bresson, Robert Frank, Robert Capa, Nikos Oikonomopoulos, Josef Koudelka κ.λπ., με έκαναν να λατρέψω τον δρόμο και να θέλω να κάνω ωραίες εικόνες. Με τη συνεχή εποικοδομητική κριτική του κάθε εβδομάδα στις εικόνες μου, όπως και η δημιουργική ζύμωση που υπήρχε από την ομάδα όλων των μαθητών του, με βοήθησαν πολύ ώστε να ανακαλύψω και να επαναδιαπραγματευθώ το τι σημαίνει κάδρο, φόρμα και περιεχόμενο μιας εικόνας και να σκεφτώ πώς αυτή μπορεί να αποκτήσει μια πινελιά εικαστικότητας. Όπως έλεγε ο Βασίλης Νίκας «με στοιχεία του πραγματικού, πρέπει να φτιάξουμε έναν άλλο κόσμο που δεν υπάρχει». Αν και στην αρχή δεν καταλάβαινα τι ακριβώς εννοεί και πως στο καλό θα το πετύχω αυτό, στην πορεία με «ξεκλείδωσε» και μου χάραξε την κατεύθυνση που ήθελα να ακολουθήσω. Και αυτό ακριβώς θα του το χρωστώ για πάντα! Σε ευχαριστώ πολύ Βασίλη Νίκα για την μοναδική διδασκαλία, την απλότητα του χαρακτήρα αλλά και γενικότερα την γενναιοδωρία σου.

Ουσιαστικά πρόκειται για τη μεταμόρφωση της πραγματικότητας που υπάρχει σε όλα τα μεγάλα έργα τέχνης. Είναι η πεποίθηση ή αλλιώς η ψευδαίσθηση, ότι νίκησες τον θάνατο. Στην φωτογραφία δε, η ευκολία του μέσου είναι και η μεγάλη δυσκολία του, γιατί η φύση της φωτογραφικής μηχανής είναι να αναπαριστά πιστά την πραγματικότητα. Όμως ξέχωρα από όλα αυτά η χαρά της διαδικασίας του να βγεις στον δρόμο και να κάνεις κάποια καρέ, πέρα από το αποτέλεσμα, είναι πολύ σημαντική και πολλές φορές λυτρωτική.

Επίσης, θα ήθελα να αναφερθώ στον Μιχάλη Παππά μοναδικό φωτογράφο με εκπληκτική δουλειά στα ήθη και έθιμα ανά την Ελλάδα, όπως και στον Βασίλη Γεροντάκο που νομίζω όλοι γνωρίζετε και δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, guru της ιστορίας της φωτογραφίας αλλά και πολλών άλλων τεχνών, εξαιρετικό φωτογράφο επίσης, όπου με την σειρά τους έβαλαν ένα λιθαράκι στη φωτογραφική μου ματιά μέσα από τη διδασκαλία σε ομάδες τους όπου συμμετείχα.

Παρατηρώντας τη δουλειά σου κάποιος δεν δυσκολεύεται να διακρίνει τα έντονα κοντράστ και γενικότερα τις μεγάλες αντιθέσεις και τεχνικά και εννοιολογικά. Αυτό είναι κάτι που έχεις κερδίσει με το προσωπικό σου ύφος. είναι κάτι που έχεις δομημένα στο μυαλό σου ή απλά είναι η ρεαλιστική μεταφορά του κόσμου που ζούμε, ενός κόσμου εντόνων αντιθέσεων.

Ίσως να είναι όλα αυτά μαζί. Σίγουρα τα έντονα κοντράστ στην φωτογραφία δρόμου είναι ένα από τα στοιχεία της εικόνας μου, που με βοηθά να εκφραστώ και να αποκτήσω ένα συγκεκριμένο ύφος και ταυτότητα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν θα αλλάξει κάτι στο μέλλον. Δεν μου αρέσει η σιγουριά της μανιέρας και η επανάληψη. Ακόμα ένας ψυχολογικός κυρίως λόγος για το έντονο αυτό μελάνι, είναι ότι μου προσφέρει ένα είδος αέναης ισορροπίας με την φωτογραφία γάμου, όπου εκεί οι εικόνες μου είναι το ακριβώς αντίθετο, πολύ φωτεινές και ονειρικές κατά κύριο λόγο.

Άλλο ένα μεγάλο σου κομμάτι είναι η φωτογραφία γάμου. Πώς κατέληξες να ασχοληθείς με την φωτογράφιση γάμων;

Όλα ξεκίνησαν από τις φωτογραφίες δρόμου, που όταν τις είδε μια φίλη με ρώτησε αν θα μπορούσα να αναλάβω το γάμο της, γιατί όπως μου είπε της άρεσε πολύ η ‘’ματιά’’ μου. Κάτι που με χαρά αποδέχτηκα. Επίσης η γυναίκα μου, ασχολείται επαγγελματικά με τις εφαρμοσμένες τέχνες με παρότρυνε να προχωρήσω καθώς και συνάδελφοι πλέον γάμου, βλέποντας κάποιες πρώτες εικόνες, μου είπαν “το ‘χεις!”. Μια μεγάλη νέα πρόκληση και πολύ δημιουργική πλευρά της φωτογραφίας ξεκινούσε. Έτσι λοιπόν κατάφερα και βρέθηκα με άλλους φωτογράφους γάμου ως βοηθός και λίγο αργότερα ως ‘’δεύτερος’’, ώστε να μάθω την διαδικασία, διάβασα πολύ, είδα βίντεο σχετικά και παρακολούθησα ειδικά σεμινάρια από παγκοσμίου κλάσης φωτογράφους γάμου.

Τι είναι αυτό που σου αρέσει στην φωτογραφία γάμου; Τι το ενδιαφέρον βρίσκεις και ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που σε εξιτάρουν;

Αυτό που μου αρέσει στην φωτογραφία γενικότερα είναι το συναίσθημα, η συγκίνηση. Είναι για παράδειγμα όλες αυτές οι μοναδικές στιγμές αγάπης, τρυφερότητας, χαράς και συγκίνησης από ένα ζευγάρι που ετοιμάζεται για την κοινή του πορεία γεμάτο όνειρα. Την ημέρα του γάμου τα συναισθήματα αυτά κορυφώνονται. Η ενέργεια τους με διαπερνά και μεταμορφώνεται σε εικόνες.

Έχω πιάσει τον εαυτό μου κάποιες φορές ακόμα και στην φωτογραφία δρόμου, όπου όταν θεωρήσω ότι έχω κάνει ένα κλικ που με συγκινεί ιδιαίτερα, να σταματώ αμέσως μετά και να ξεσπώ σε δάκρυα χαράς σαν μικρό παιδί. Αν μπορούσα να περιγράψω αυτό το συναίσθημα με ακρίβεια, θα έλεγα ότι είναι η αγνότητα πού όλοι είχαμε ως μικρά παιδιά, αλλά ίσως κάπου να έχει ξεθωριάσει μέσα από το πέρασμα των χρόνων.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στον γάμο, όπου υπάρχουν πολλές και έντονες στιγμές. Το πως λάμπουν τα μάτια του ζευγαριού στο ‘’μαζί για πάντα’’, η έκφραση στο πρόσωπο του γαμπρού βλέποντας το κορίτσι του να προβάλει στα σκαλιά της εκκλησίας ως νυφούλα , ή νωρίτερα στις προετοιμασίες τους, τα δάκρυα του πατέρα που ‘’αποχωρίζεται’’ την μονάκριβή του κόρη, ή της μάνας που βλέπει τον ‘’μικρό’’ της ντυμένο γαμπρό έτοιμο να πετάξει μακριά από την αγκαλιά της.

Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες ιδιαίτερες στιγμές. Δεν θα ξεχάσω σε μια προετοιμασία γαμπρού, την γιαγιά κατάκοιτη, με τους ορούς ξαπλωμένη να μπορεί ίσα να σφίξει το χέρι του, καθώς και όλη την οικογένεια δίπλα της να χαμογελούν μαζί αγκαλιασμένοι.

Σε άλλη περίπτωση με είχε ενημερώσει ο γαμπρός ότι ο πατέρας του μετρούσε μερικές μέρες πριν το τέλος. Βαριά η μηχανή, μεγάλη η ευθύνη και όλα αυτά με χαμόγελο.

Επίσης μια γιαγιά 103 ετών να υποδέχεται με το μπαστουνάκι της όρθια τον τρισέγγονό της στο προαύλιο της εκκλησίας με όλους να χειροκροτούν και να ξεσπούν σε δάκρυα χαράς.

Αυτό λοιπόν που βρίσκω ενδιαφέρον στην φωτογραφία γάμου είναι ο ίδιος ο άνθρωπος στις πιο ευαίσθητες και φορτισμένες του στιγμές. Δεν ξέρω αν με εξιτάρει. Η ζωή είναι μια έκπληξη. Άλλοτε παίρνει το χαμόγελο μικρού κοριτσιού που κλέβει για λίγο το πέπλο από την νύφη το φορά και τρέχει, και άλλοτε πάλι είναι το ίδιο που δεν μπορεί να μας χαμογελάσει, αλλά βλέπουμε μονάχα ένα σπινθήρα ζωής στα μάτια του.

Στη φωτογράφιση γάμου, προσεγγίζεις με πολύ δημιουργικό τρόπο το θέμα σου μη διστάζοντας να το σκοτεινιάσεις όταν χρειαστεί. Μίλησε μας λίγο για τον τρόπο που προσεγγίζεις αυτού του είδους την φωτογραφία. Μπορεί εδώ να προσδιορίσει κάποιος προσωπικό σου στυλ/ύφος και αν ναι, μπορείς να εσύ να προσδιορίσεις το δικό σου ;

Αναρωτιέμαι, γιατί η φωτογραφία γάμου θα πρέπει να έχει κάποια ταμπού και πρέπει; Να μπαίνει σε κουτάκια; Γιατί να έχει μία συγκεκριμένη υφή; Για εμένα προσωπικά η φωτογραφία γάμου είναι ένα ελεύθερο πνεύμα, ένα αερικό, που πας όπου σε πάει, με καύσιμο το θέμα, την ψυχή και το βλέμμα σου.

Έτσι λοιπόν δεν διστάζω να σκοτεινιάσω ή να φωτίσω στιγμές της, ώστε αυτή να μπορεί να είναι ελεύθερη, να αναπνέει. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει να βγάλει ότι αισθάνομαι σε σχέση με αυτό που βλέπω και να έχει ταυτόχρονα κάποιο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον.

Ποιες είναι οι απαιτήσεις και ποιες οι δυσκολίες που έχει η φωτογράφιση γάμου;

Πρέπει να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνεις, ώστε να έχεις όλες τις σημαντικές στιγμές της ημέρας. Δεν έχεις το περιθώριο λάθους και δεν μπορείς σε καμιά περίπτωση να πεις ξαναπάμε το ίδιο μέχρι να το πετύχουμε. Επιπλέον δίνεις μια συνεχή μάχη με τον χρόνο, ώστε να κάνεις όσα χρειάζονται στις προετοιμασίες του γαμπρού και της νύφης, να φύγεις ταχύτατα για την εκκλησία, και λίγο μετά να βρεθείς στον χώρο της δεξίωσης μέχρι νωρίς το πρωί της επόμενης μέρας.

Τα παραπάνω απαιτούν απόλυτη αυτοσυγκέντρωση, αλλά ταυτόχρονα να συμμετέχεις με τον τρόπο σου στο mood της ημέρας, να έχεις δημιουργικό φωτογραφικό προφίλ, μερικές σκηνοθετικό αν και το αποφεύγω και εννοείται πολύ καλή φυσική κατάσταση. Τον να έχεις τον απαιτούμενο εξοπλισμό και άριστη γνώση αυτού, όπως και του φωτός, το θεωρώ ως δεδομένο.

Επίσης περιλαμβάνει πολλές μορφές φωτογραφίας που πρέπει να γνωρίζεις άριστα, όπως Landscape, Portrait, Photojournalism & Macro.

Από πού εμπνέεσαι; Υπάρχει κάποιος φωτογράφος γάμου που θαυμάζεις και μελετάς την δουλειά του; Μέσα από την μελέτη αυτή καταλαβαίνεις ότι υπάρχει συγκεκριμένος δρόμος και τρόπος φωτογράφισης; Αν υπάρχουν αυτά πόσο σ’ έχουν επηρεάσει;

Πρωταρχική έμπνευση αποτελεί για μένα η αγάπη και η στήριξη της οικογένειάς μου. Δεν ξέρω αν θα υπήρχαν όλα αυτά ή αν θα είχαν κάποιο νόημα χωρίς την αγάπη της γυναίκας μου Βασιλικής και φυσικά από τις δύο λατρεμένες μου κόρες Κατερίνα & Ευαγγελία.

Επίσης έμπνευση αντλώ από την μελέτη του έργου σημαντικών φωτογράφων, από βιβλία και λευκώματα, τον κινηματογράφο, εκθέσεις φωτογραφίας, ζωγραφικής και γλυπτικής, την μουσική και γενικότερα από ότι συμβαίνει γύρω μας.

Από ξένους φωτογράφους γάμου θαυμάζω ιδιαίτερα τον Jose Villa, ενώ από Έλληνες τον Θάνο Ασφή και τον Βασίλη Κουρούπη. Τους θεωρώ κορυφή στο είδος τους, παγκόσμιας κλάσης, έχουν καλύψει γάμους σχεδόν σε όλο τον πλανήτη σε εξαιρετικά υψηλό επίπεδο. Στα πιο τρελά μου όνειρα θα ήθελα κάποτε να τους «πιάσω» φωτογραφικά έστω και από μακριά ή ακόμα και κατά λάθος! Είναι πραγματικά διάνοιες! Το σίγουρα είναι ότι κρύβεται πολύ δουλειά πίσω από αυτό. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί.

Υπάρχει ένας δρόμος που ακολουθούν και με έχουν επηρεάσει στον τρόπο σκέψης και φωτογράφισης ενός γάμου. Το πιο σημαντικό θεωρώ είναι να έχεις όσο το δυνατόν φυσικές πόζες, ώστε να παίρνεις φυσικές εκφράσεις. Το να βάζεις ένα απλό καθημερινό ζευγάρι να ποζάρει ως επαγγελματίες μοντέλα το θεωρώ ξένο και άβολο προς αυτό και δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Τουλάχιστον αισθητικά στα δικά μου μάτια. Επίσης οι εικόνες μου κατά κύριο λόγο προσπαθώ να είναι μίνιμαλ, φωτεινές, διαχρονικές και ονειρικές. Σε αυτό παίζει ρόλο και το φυσικό φως, που δύσκολα αντικαθίσταται. Πολλά ζευγάρια μου τα ενθαρρύνω να κλείνουν ή να αλλάζουν τις ώρες διεξαγωγής του γάμου τους, έτσι ώστε να έχουμε άπλετο φυσικό φως. Επίσης αποφεύγω την έντονη επεξεργασία στο editing και προσπαθώ να φαίνονται όσο το δυνατόν πιο φυσικές και πολύ κοντά σε αυτό που τράβηξε αρχικά η μηχανή.

Η παράλληλη ενασχόληση με την δημιουργική φωτογραφία δρόμου αποτελεί εμπόδιο στην επαγγελματική πορεία σου σαν φωτογράφος γάμου ή σ’ εμπνέει δίνοντας σου επιπλέον ερεθίσματα;

Το αντίθετο θα έλεγα. Την συμπληρώνει και της προσδίδει μια μοναδικότητα και έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Το ύφος και η ματιά μου στον γάμο, είναι μια συνισταμένη θεωρώ από την δημιουργική φωτογραφία δρόμου κλασικών φωτογράφων, με το αυστηρό κάδρο που πέφτει ακριβώς σαν μαχαίρι εκεί που χρειάζεται, αφαιρεί ότι είναι περιττό και αφήνει μέσα ότι έχει λόγο ύπαρξης, εμπεριέχοντας πάντα αυτό το κάτι που θα δώσει το στοιχείο της μεταμόρφωσης και θα μας απαλλάξει από την απλή περιγραφή. Μια ενδιαφέρουσα φωτογραφία δρόμου δεν είναι πάντα ‘’ωραία΄΄ εν την εμφανίσει, αλλά είναι ωραίο το συναίσθημα, τα ερωτήματα ή την έκπληξη που σου δημιουργεί.

Από την άλλη η φωτογραφία γάμου είναι πιο glam & beauty από την φύση της. Θέλει να φαίνεται, αλλά και να είναι όμορφη, ονειρική και διαχρονική. Στην περίπτωση μου, θέλω να ξεφεύγω από τις συνηθισμένες γαμήλιες εικόνες, όπου ο μόνος σκοπός είναι να βρίσκεται ο γαμπρός και η νύφη μέσα στο κάδρο αδιαφορώντας για τα υπόλοιπα.

Σε εμένα ένα ζευγάρι θα ήθελα να αισθάνεται σίγουρο ότι θα πάρει κάποιες πιο εικαστικές εικόνες-καλλιτεχνικές, αλλά και κάποιες φωτεινές ονειρικές, χωρίς βέβαια να λείπουν αυτές του ρεπορτάζ/ντοκουμέντου όπου θα δώσουν με σαφήνεια όλη την ιστορία της ημέρας του γάμου τους, με τα σωστά πάντα κάδρα και την ανάλογη δημιουργική διάθεση που χρειάζεται.